T. vertelt
Er zijn veel tranen gerold. Maar enkel goede tranen
In 2016 kreeg ik toevallig een flyer van het lokale speelplein in mijn handen gestopt. Een flyer die me wel aansprak. Zo kwam ik in de zomervakantie terecht binnen de speelpleinwerking als animator. Wat ik daar deed, beviel me. Ik besloot dan ook om mijn animatorattest te behalen. Ondertussen heb ik het lijstje aangevuld met mijn hoofdanimator en maak ik deel uit van de stuurgroep. Met andere woorden, het speelplein en alles eromheen stal mijn hart.
Hoewel ik me vanaf het begin thuis voelde in de groep, bleef ik toch een klein deel van mezelf verbergen. Een deel van mezelf dat ik kon negeren. Nochtans was ik niet alleen. Er waren in de groep nog andere animatoren die uit de kast gekomen waren en hun plekje in de groep hierdoor alleen maar versterkt hadden.
Animatoren die gewoon zichzelf waren, uit de kast. En zich hier alles behalve voor schaamden. Daar keek ik enorm naar op. Meer en meer wou ik zijn zoals hen, mezelf. Mijn mede-animatoren, zeker diegene die dicht rondom om mij stonden, hadden een vermoeden. En zelf was ik het beu om me te verstoppen. Ik wou me niet meer schamen, ik wou mezelf zijn.
In de zomer van 2020 besloot ik dan om zelf ook de stap te wagen, ik kwam uit de kast.
Omdat ik me zo goed voelde binnen de ploeg, waren zij dan ook diegene die als eerste op de hoogte waren. Mijn schrik was overbodig. Overal waar ik het nieuws bracht, kreeg ik positieve reacties. Mijn omgeving was trots, trots dat ik eindelijk mezelf durfde zijn en eerlijk was met mezelf. Tussen ons gezegd en gezwegen, er zijn veel tranen gerold. Maar enkel goede tranen!
Ergens had ik dit wel verwacht. Door mijn voorgangers wist ik dat er eigenlijk geen taboe was rond dit thema binnen onze ploeg. De kinderen die naar de werking komen zijn hier niet van op de hoogte, maar enkele ouders kennen me en ook hun blik op mij is niet gewijzigd.
Ik besef wel, ik heb veel geluk met mijn omgeving. Dankzij mijn vrienden van het speelplein, stond ik waarschijnlijk niet waar ik nu stond. In moeilijke momenten waren, en zijn zij nog steeds, mijn steun en toe verlaat. Ze hebben de stap die ik nam een stuk makkelijker gemaakt door hun positieve reacties. Niet iedereen heeft dit geluk, ik kan me voorstellen dat het in andere groepen een stuk moeilijker is.
Wees niet bang, luister naar jezelf en wees vooral eerlijk met jezelf. Jezelf voorliegen brengt zo veel pijn met zich mee. Niet alleen voor jezelf maar ook voor anderen. Je omgeving, mogelijke partners. Er valt zo'n last van je schouders, eens je jezelf kan zijn. Het was een advies geweest dat ik graag ook had mee gekregen. Daarom hoop ik met bovenstaande woorden anderen te inspireren, het gevoel te geven dat het echt oké is om helemaal jezelf te zijn.
Mijn omgeving was trots, trots dat ik eindelijk mezelf durfde zijn en eerlijk was met mezelf