Ik hield altijd al meer van treinen

“Ik hield altijd meer van treinen” is een vlot leesbare autobiografie die op veel vlakken verrassend anders is dan de meeste autobiografieën over autisme. Sinds John Elder ontdekte dat gewone mensen de hele tijd liegen, besloot hij voortdurend dingen te verzinnen en anderen poetsen te bakken. Hij vertelt verhalen, spelt mensen van alles op de mouw en wordt op zijn eigen manier een echte overlever. Het werd een atypisch boekje met allerlei Amerikaanse toestanden maar wel erg typisch en beklijvende voorbeelden. De eertijdse pogingen van Robinson om contact te zoeken met andere kinderen bijvoorbeeld en zijn relatie met zijn jongere broertje, zijn hilarisch beschreven en lokken nog lang na het lezen een glimlach uit. Ook zijn omzwervingen in het werkveld zijn behoorlijk indrukwekkend. Het leven van de schrijver werd een successtory dankzij het benutten van zijn vaardigheden en talenten. Dit droeg bij aan het succes, net als misschien ook wel het ontbreken van autismekenmerken en sturing zijn deel heeft bijgedragen. Dit lijkt een wat vreemde conclusie maar soms vraagt men zich af hoe zijn verhaal er zou uitzien als hij van jongs af aan gediagnosticeerd was en in een warm maar beschermend gezin was opgegroeid. In het spectrum van de biografieën is het in ieder geval eens een ander kleurtje.