Kussen op de deurklink

Tara Sullivan is altijd al een beetje raar geweest. Ze maakt zich zorgen over van alles en nog wat en piekert over de gekste dingen. Als ze op en dag een idioot versje hoort, “op een barst gelopen? Moeders rug gebroken!”, is het hek helemaal van de dam. Ze kan geen voet meer buiten zetten zonder de barsten van de stoep te tellen. Ze weet dat ze zich niet helemaal normaal gedraagt, maar ze kan niet anders. De tirannen in haar hoofd zijn sterker dan haar eigen wil. Haar “grillen” en “rituelen” breiden zich uit en nemen telkens andere vormen aan. Op een dag vindt ze het zelfs nodig om de deurklink te kussen. Is ze gek of is er een andere uitleg voor haar eigenaardige gedrag?