Leef, nu ik er niet meer ben

Bart is 16 wanneer er een tumor in zijn borstkas gevonden wordt. Hij krijgt chemo, wordt geopereerd en geneest. Maar helaas wordt hij na twee zorgeloze jaren een tweede keer ziek. En een derde keer. En een vierde keer. Zes jaar na zijn eerste diagnose wordt Bart terminaal verklaard. 22 zijn en weten dat je terminaal ziek bent. Je zou je voor minder kwaad, verdrietig of angstig voelen. Maar niet Bart. Vanaf dag één aanvaardt hij zijn lot. En besluit hij om de tijd die hem rest vooral positief in te vullen. Door zelf zoveel mogelijk te genieten van de kleine momenten van geluk. Door de mensen die hem dierbaar zijn, te troosten en te begeleiden. En door mensen te inspireren tot levensvreugde. Dat blijft hij doen tot op het einde, wanneer hij kiest voor palliatieve sedatie. In leef, nu ik er niet meer ben zijn Bart en zijn broer Joris afwisselend aan het woord over Barts ziekte en wat dit heeft betekent in hun leven. Voor mensen die hetzelfde lot beschoren zijn, voor wie afscheid moet nemen van een dierbare of voor wie een moeilijke periode doormaakt.