Stadsdichter

Verlaat het slijk van rivier en zee,
doorbreek de trilling van nevel
daarboven. Wring zuurstof uit vocht,
ook licht uit de duisternis.
Stijg ten hemel. Schep het goud van de zon
op het bovenste water : hemellicht.

Vertrouw op de wind
die een lied blaast in octaven.
Vang zo de stuwing van de volle maan,
en spoel met springtij oeverloos aan.
Boen daarmee de straten op
tot ze als een podium glanzen.

Zaai daar engelendons in ieders poriën
En vlieg .
Het is immers tijd voor de onderstroom :
dat vloeibaar kompas
dat droom en verlangen draagt
en vandaag de boventoon voert.

Het wordt wonderlijk
hoe elk hartwater
naakt in het voetlicht staat,
om allen puur en onbeschadigd te zien,
alsof het toch de wereld was die loog.
En dan ieders lach, gulzig en wit.

Daar breekt een eenhoorn uit. En dat ben jij.

© Eddy D'Haenens

Naar aanleiding van het cultuurevenement Onderstroom in onze stad.

I.
Ze verliezen soms hun trots en wankelen.
Ze getuigen over de kantlijn die ze steeds bewandelen.
Ze troosten elkaar met schouderklopjes
van liefde gemaakt, gratis en voor niets.

Hun voortdurend uitrijden voor de bezemwagen
van het hoger verder peloton,
het leven als een onbetaalde afrekening,
die schokkend en rauw haar versheid houdt

en morgen weer en daarna weer:
onmiskenbaar werd het ritme verloren.
Wie voorkomt dat de stuwdam breekt?
Voor wanneer een bodem voor een nieuwe lente?

II.
Laten we herstellen. Herbeginnen.
Hen met vuurgedoopte handen teder tillen
en wiegen alsof ze gewichtloos zijn.
Van hun scherven maken we

met goudlijm nieuwe beelden. Reikend
naar het violet in de hemel.
En weldra komt verse hoop
om hen heen staan als een engel.

© Eddy D'Haenens

Naar aanleiding van de Internationale dag tegen armoede, 17 oktober.

Op voeten van was
waar een kaars in brandt
betreed ik deze heilige grond
en loop er door straatjes
vol stilte en oude muziek.
herinner me uit de diepste plooi
van een nacht: deze plek,

waar ik op wacht sta. Onbevangen,
vloeibaar haast. Tot ik met licht versmelt
en daar een engel ontmoet
die fluistert - met de vinger op de mond.
In het ogenblik tussen klaar en donker
ontvoert zij voor mij de zon
en verbrandt de nacht in een urne

van fluweel.
Ze tovert me tot sterrenstof om
en in dat volkomen ogenblik ben ik:
goud, onkwetsbaar, liefdevol.
Ik tooi me
met hartstocht, onschuld en witte kleren

En kom talmend teder. Thuis.

© Eddy D'Haenens

Dit gedicht kreeg een permanente plaats in de inkom van het Begijnhof.

De hellingen moeten omgeploegd zijn.
De gezichten opgewonden en blozend.
De regen en de modder moeten kleven.
Wij moeten roezemoezen bij het bier.

En kijken: uit een verre horizon
barst met het temmen van Kwaremont, Pater
en Koppenberg, een vonkenregen van adrenaline los.
Zo wild, zo helder, zo rücksichtslos

en met de veerkracht van een Citroën DS grand cru:
ze zijn daar! Zwevend boven de keikoppen
van de Vlaamse koers der koersen:
andante, con brio en dan marziale, passionata,
resoluto.

Kom, zie en overwin.

© Eddy D'Haenens

Geïnspireerd door de Ronde van Vlaanderen.